Όταν μιλάμε είναι πολύ εύκολο να παρασυρθούμε. Τόσο που μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε ότι ο συνομιλητής μας προσπαθεί κάτι να πει ή έχει αρχίσει ήδη να βαριέται και να δυσανασχετεί – καταστροφικά αποτελέσματα για ένα ραντεβού πώλησης.
Πώς όμως καταλαβαίνουμε πότε πρέπει να σταματήσουμε; Διαβάστε στη συνέχεια:
Οι ειδικοί έχουν διακρίνει τρεις “φάσεις” στην συνομιλία μας με τους άλλους. Στη πρώτη, είμαστε μέσα στο θέμα μας, σαφείς και συγκεκριμένοι. Η δεύτερη έρχεται όταν μετά από λίγο, όσο περισσότερο μιλάμε, τόσο περισσότερο χαλαρώνουμε, απολαμβάνοντας να μας…ακούμε – χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μας ακούει ο άλλος.
Στη τρίτη φάση έχουμε αρχίσει και χάνουμε τον ειρμό μας βλέποντας ότι ο απέναντι έχει νοητά…αποχωρήσει και πανικόβλητοι σκεφτόμαστε πώς να τον επαναφέρουμε.
Στο σημείο αυτό έρχεται το στρατηγικό λάθος: Αντί να επαναφέρουμε το… θύμα μας στη συζήτηση, αφήνοντας το να μιλήσει και να εισακουστεί, νομίζουμε ότι θα του ξυπνήσουμε το ενδιαφέρον αν αλλάξουμε θέμα ή διατύπωση, η αν φέρουμε στο τραπέζι το τάδε ή το δεινα επιχείρημα ή αν πούμε ένα ανέκδοτο ή…
Δηλαδή συνεχίζουμε και μιλάμε ακόμη περισσότερο.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Για τον απλούστατο λόγο ότι σε όλους μας αρέσει να μιλάμε. Δεύτερον, επειδή η διαδικασία της ομιλίας απελευθερώνει ντοπαμίνη, την ορμόνη της ευτυχίας. Ένας λόγος που οι φλύαροι άνθρωποι συνεχίζουν να φλυαρούν είναι επειδή “εθίζονται” σε αυτή τη χαρά!
Για να ελέγχουμε ωστόσο τη…γλώσσα μας υπάρχει μια καλή στρατηγική που λέγεται ο “Κανόνας του Σηματοδότη”:
Τα πρώτα είκοσι δευτερόλεπτα που μιλάς ο σηματοδότης είναι πράσινος: ο συνομιλητής σου σε συμπαθεί, αρκεί αυτά που λες να είναι σχετικά με το θέμα του ραντεβού και παρ’ ελπίδα χρήσιμα σε αυτόν. Όμως, εκτός κι αν είναι εξαιρετικά προικισμένος αφηγητής, όποιος μιλάει πάνω από σχεδόν μισό λεπτό τη φορά, γίνεται βαρετός και συχνά θεωρείται πολυλογάς. Έτσι ανάβει το πορτοκαλί για τα επόμενα 20 δευτερόλεπτα – τώρα αυξάνεται ο κίνδυνος ο συνομιλητής μας να αρχίσει να χάνει το ενδιαφέρον του ή να σκεφτεί ότι αερολογούμε. Στα 40 δευτερόλεπτα ανάβει το κόκκινο. Ναι, μπορεί κάποιες στιγμές να θες να περάσεις με κόκκινο και να συνεχίσεις να μιλάς, αλλά τις περισσότερες φορές καλύτερα θα κάνεις να σταματήσεις, αλλιώς διατρέχεις κίνδυνο.
Ο κανόνας του σηματοδότη είναι το πρώτο βήμα για να αποφύγουμε το μονόλογο. Είναι επίσης σημαντικό να κατανοήσουμε ποιο είναι το υποβόσκον κίνητρο που μας κάνει να μιλάμε τόσο πολύ. Είναι από ανασφάλεια ότι ο άλλος δεν θα καταλάβει αυτό που του λέμε; Είναι γιατί μιλώντας συνέχεια πιστεύουμε ότι κάτι από όλα όσα λέμε θα τον πείσει;
Όποια κι αν είναι η αιτία, η πολυλογία συνήθως σκοτώνει τη συζήτηση και δεν βοηθά τη σχέση των συνομιλητών να προχωρήσει.
Ορισμένοι άνθρωποι είναι φλύαροι γιατί προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τον συνομιλητή τους για το πόσο έξυπνοι είναι – συχνά επειδή δεν νιώθουν έξυπνοι κατά βάθος. Άλλοι μπορεί απλά να μην έχουν αίσθηση του χρόνου που περνάει. Αν αυτό ισχύει, τότε θα πρέπει να δημιουργήσουμε στενότερη σχέση με το ρολόι μας, ίσως να αγοράσουμε ένα που δείχνει ξεκάθαρα τα…δευτερόλεπτα. Στόχος να σταματήσουμε να μιλάμε όταν το φανάρι μας είναι ακόμα πράσινο, ή έστω πορτοκαλί.
Τέλος, ας θυμηθούμε ότι ακόμη και 20 δευτερόλεπτα ομιλίας μπορεί να είναι ενοχλητικά αν δεν συμπεριλάβουμε το συνομιλητή μας στη συζήτηση. Επιβάλλεται να του κάνουμε ερωτήσεις και στη συνέχεια να προσπαθούμε να ανταποκριθούμε σε αυτό που λέει. Στόχος μας είναι να τον εμπλέξουμε στη συζήτηση και να αποφύγουμε το μονόλογο.
No comment yet, add your voice below!