Διαμεσολάβηση: ήρθε η ώρα για μεγάλα σχήματα;

Η επαύριο της πανδημίας δεν θα είναι καθόλου εύκολη για την ελληνική διαμεσολάβηση

Του Νίκου Σακελλαρίου

Αν τα προβλήματα είχαν βγει στην επιφάνεια στα 10 χρόνια της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης, στα επόμενα χρόνια μετά την επέλαση του Covid 19 και τις ολέθριες επιπτώσεις του στην ελληνική οικονομία, η ελληνική διαμεσολάβηση θα χρειαστεί ακόμη μεγαλύτερο μετασχηματισμό προκειμένου να ανταποκριθεί στα αιτήματα των καιρών.

Τα μεγάλα προβλήματα που θα αφήσει η κρίση

Η κρίση βρίσκει την ιδιωτική ασφάλιση “τραυματισμένη”. Ειδικά οι κλάδοι υγείας και σύνταξης έχουν τραυματιστεί ιδεολογικά αφού ακόμα και οι ακραιφνείς υποστηρικτές τους
μέσα στο κυβερνών κόμμα έχουν εξοστρακιστεί (Μηταράκης) ή σιωπήσει (Γεωργιάδης). Για την αντιπολίτευση, οι δεδηλωμένοι εχθροί της ιδιωτικής ασφάλισης έχουν βγει ως τιμητές στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις και απαξιώνουν κάθε τι που έχει σχέση με την ιδιωτική ασφάλιση.

Σε οικονομικό επίπεδο, οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν ήδη υποστεί το πρώτο πλήγμα στις επενδύσεις τους και υπάρχει και δεύτερο πλήγμα σε ό,τι αφορά τις επιπτώσεις από την
ανανέωση συμβολαίων (ιδιαίτερα στην αστική ευθύνη αυτοκινήτου) και στα νέα συμβόλαια (κλάδο υγείας και σύνταξης). Η κρίση όσο κρατήσει θα ταλαιπωρήσει άμεσα τις
εταιρείες και έμμεσα πλην σαφώς και τη διαμεσολάβηση. Ήδη οι μειώσεις ασφαλίστρων στον κλάδο αυτοκινήτου σε συνδυασμό με τα ανασφάλιστα αυτοκίνητα που αυξάνονται, όπως ανέφερε ο πρόεδρος της Επιτροπής Αυτοκινήτου στην ΕΑΕΕ, κ. Ζορμπάς, έχουν μειώσει τον ασφαλιστικό όγκο κατά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ μέσα μόνο στο μήνα 15 Μαρτίου – 15 Απριλίου.

Η ανάγκη για μεγάλα σχήματα διαμεσολάβησης

Η διαμεσολάβηση με όποια μορφή σήμερα, μπορεί να δει την κρίση ως μία ευκαιρία μετασχηματισμού. Ο μέσος Έλληνας διαμεσολαβητής (βάζοντας μέσα όλες τις μορφές) έχει
μία μέση παραγωγή που δεν ξεπερνά τα 150.000 – 160.000 ευρώ. Στην Ευρώπη, οι μικρο – μεσαίοι intermediaires έχουν παραγωγές που ξεπερνούν κατά μέσο όρο τα 5 εκατ. ευρώ. Η διαφορά των οικονομικών μεγεθών είναι τεράστια. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι βλέπουν ότι το μέγεθος μίας εταιρείας διαμεσολάβησης δίνει δύναμη όχι
μόνο στη διαπραγμάτευση, αλλά και στην πώληση των προϊόντων. Ταυτόχρονα προσφέρει και συνέργειες με οικονομίες κλίμακας.

Νομοτελειακά οι διαμεσολαβητές θα πρέπει να δημιουργήσουν μεγαλύτερα σχήματα. Σε τέτοιες περιόδους κρίσης, η “ισχύς εν τη ενώσει” αποτελεί την μοναδική λύση ανάπτυξης. Το να μοιράζεται η πίτα σε πολλούς δεν ωφελεί κανένα. Εάν συνασπιστούν οι πολλοί σε μεγάλα σχήματα όπως γίνεται στην Ευρώπη και ακόμη περισσότερο στην Αμερική (υπό τη
μορφή partners) θα μπορούν να αντιμετωπίζουν ευκολότερα κάθε μορφής κρίση.

Ήδη οι συζητήσεις υπάρχουν, αλλά οι αποφάσεις είναι δύσκολες. Οι συγχωνεύσεις που θα γίνουν θα πρέπει να έχουν καθαρά οφέλη για όλες τις πλευρές. Οι διαμεσολαβητές
γνωρίζουν ποια είναι τα δυνατά σημεία και ποια τα αδύνατα σημεία των συνομιλητών τους. Αυτό που βασικά κοιτούν είναι εάν οι συνομιλητές τους έχουν υγιή χαρτοφυλάκια, δεν επικαλύπτονται οι πελάτες και οι δραστηριότητές τους και ότι δεν έχουν επιχειρηματικές υποχρεώσεις.

Αν συμβαίνουν αυτά, τότε υπάρχουν οι προοπτικές για συγχωνεύσεις και συνεργασίες. Όλες οι συζητήσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, έχουν σκοντάψει ή στο γεγονός των
μεγάλων επιχειρηματικών χρεών ή στο γεγονός ότι αυτοί που θα συγχωνευτούν δεν έχουν συμφωνήσει στις θέσεις στα νέα Δ.Σ. που θα προκύψουν.